Frutsels

Frutsels die mijn hersens binnenstromen

Gedachten ideeën en ook dromen

Als een kraan die openstaat

Van ´s ochtends vroeg tot ´s avonds laat

Mien Frutsels,

Ik schrief zoas ik bekt bin, stadsplat, met zo af en too wat Nederlandse weur. Mangs ok wat Drents der deur zoals wie dat in Overdinkel went bint, nich altied konsekwent en nich volg’ns de Twentse spellingsregels, maar wal de taal van mien hart. Mangs schrief ik gewoon in 't Nederlands, et is mer wat mie zo oetkump.

André

Mien eig'n Tom  Tom

In mien auto heb ik een Gee Pee eS
Den vertelt oe de weg in stroat’n ok aj der nog nooit bunt wes
Dee vertelt mie of ik links of rechts of mut sloan
Dee vertelt mie of ik veur ‘t stoplech stil mut stoan
Dee stem die toetert mie noe a joar’n
Allerlei verkeersregels in de oor’n
Zee vertelt mich of ze oaln van daagn an de kaant zöt stoan
te wocht’n of ze noar de oawerkaant van de stroat könt goan
Dee stem doar in mien auto , ie road ’t a ………ja now
Dat is stem is van mien eig’n  vrouw
Zee waarschouwt mie ok as der weer eens fietsters in belachelijk bonte boksen bunt,
die groepsgewieze denkt dat ze mie rechts wa inhaal’n könt
hoond en heuner kri’jt van heur dan weer
alle veurrang in ’t verkeer
maar één ding is gewis
’t is et oetzetknöpke wat ik an heur mis

                                                                          Kapelleke bie Naatsboer in Oawerdeenkel

Doar biej Naatsboer in de bocht
Doar woar ik zo vaak mien troost heb zocht
Doar woar ik zo vaak zoalte troanen heb huult
En veur weend en reag’n heb schuult
Doar an de veut van het Mariabeeld
Heb ik met heur mien angsten deelt.
Ik heb doar zo vaak een keerske braand
Dan stun ik doar met lucifer in miene haand.
Trillend zodat het anstekk’n nich meer vlotten wol
Mangs nich wettend wa’k Maria zegg’n zol
Eer glimlach bleef störig onverstoord
En zee luuster’n noar elk woord
Mangs dan waar’n de troanen op en dan
Zeer ik teg’n heur; “ajuu Maria ik mot weer es op hoes op an”


                                                                                        Het mist in mij

Als ik ’s morgens opsta ben ik niet altijd even fris.
Er is teveel dat ik ondertussen mis
Ik mis het ochtendconcert van vogel gefluit,
want mijn gehoorapparaat staat uit.
Ik mis de frisse, klare blik naar buiten
zonder het gebruik van mijn brillenruiten
Ik mis mijn kameraden van ’t café
zij mogen van de zusters niet meer mee.
Ik mis de lange wandelingen in het bos,
zo maar, van mijn rolator los
Ik mis jouw warme hand,
ik mis die vertrouwde, lieve band
Ik mis de scherpe contouren van de dag.
maar ik ben al oud dus dat mag.
Ik mis steeds vaker een stukje van het leven,
niet veel hoor, het is maar even.
Ik mis soms een naam bij een gezicht
Ik hoor ze zeggen “Alzheimer, maar het is maar licht.”
Maar die geruststelling maakt mij niet blij…….
Want ik merk het wel.............. Het mist in mij


                                                                                              Stoa nich an mien graf

Stoa nich an mien graf en huult oen oagen rood
 Ik bun doar nich, ik bun nich dood
Ik bun in duuzend zucht’n lucht
Ik bun in vöggel, heel hoog in eer vlucht
Ik bun in witte verse snee
dee zo hoog kump as oen knee
Ik bun in knienkes dee spölt met felle zunnestroalen
Ik bun in tuffelpankook, zo heet da’j ze nich in de haa’n kunt hoal’n
Ik bun in ’t gelle, gleuj’nde roggeveld
Ik bun in de kerkklok dee ’t Angelus belt
Ik bun de zachte warme weend
Ik bun in de stilte dee’j in de aowend veendt
Ik bun in de bleum dee bleuit
Ik bin in de boeskeul dee steurig greuit
Loop nich an mien graf te hoop
Loat oen troan toch nich de vri’je loop
Zet den kips nich of, oen kop hooft nich ontbloot
Ik bun doar nich, ik bun nich dood


Noar Elisabeth Frye, oet et Engels


Ik hou van je

Laat mijn hart een wasbak zijn waarvan het putje is verstopt
Waarvan de inhoud overloopt en op het matje sopt
Laat zo mijn liefde over alle randen stromen,
Over de vloer en over de drempel
Langs de traptree naar beneden en dan, warempel,
Naar buiten over het trottoir zodat iedereen kan zien hoeveel ik van je hou.
Ik zou het zelfs wel van de daken willen roepen, door hoogtevrees bang dat ik vallen zou,
Geef ik de woorden van mijn liefde hier,
Op dit veilig, platte witte stuk papier.

Het wordt weer winter

Het wordt aan het einde van het jaar zo stil
En ondanks dat je het misschien niet wil,
Denk je aan de vervlogen dagen
Die met oud en nieuw nog voor je lagen
Het jaar gaf kille koude uren,
lange voorjaarsdagen met een trillend warme verte om in te turen.
Klamme, kleffe, veel te warme zomernachten
Waar je op de rug,
onder het zoemen van irritante mug,
te vergeefs de slaap lag op te wachten
Speels woeste najaarsstormen
Die uit twee dode bladeren een prachtig danspaar vormen.
En misschien zelfs werd je al gewekt
Door de krijsende sporen die buurman's ruitenkrabber trekt.
Het wordt aan het einde van het jaar zo stil
Veel beleefd, veel geleerd, voor iedereen die naar die stilte luisteren wil
 

Oogstplein

volgens mij is het geen plein maar slechts een pleintje,

niet zo groot dus maar eigenlijk een kleintje

Ik kom er niet zo vaak, maar soms parkeer ik er op de tegels van beton

die in grijs gelid liggen te bakken in de hete zomerzon

Op weg naar de chinees op de hoek

voor een bak Bami met Kroepoek 

Dicht bij je

Soms reis ik stilletjes met je mee, zo maar in je tas

of in de voering van je jas.

Wat opgepropt en weggestopt, naast een scherfje pepermunt

dat zou oud is dat je het niet meer eten kunt,

De kam prikt wat in mijn rug

en toch is er geen denken aan, ik ga niet terug.

Ik wil soms zo dicht bij je zijn

en dan maak ik mij zo klein

Soms wil ik niet verder van je weg , 't is heel apart,

dan tot op hoorafstand van je hart.

Je merkt het extra vrachtje eigenlijk niet.

Ik ben dicht bij je en niemand die het ziet

Een cadeautje

En wat als ik deze regel niet geschreven had

maar bijna onleesbaar slechts had neergeklad

op een servet van "friet van Kees"

zoals ik op de gele gevel lees.

En vervolgens achteloos, met saus en een bak vol resten, had weggegegooid

Uit de vuilnis gevist door een zwerver vol van honger en berooid

Hij vond op deze koude dag,

iets te lezen en te eten, een cadeau dat in de vuilnis lag.